In het kader van het Speculatief Design Archief organiseert het collectieve platform Dead Darlings een anonieme veiling van ‘bijna-’ of ‘net-niet-gearchiveerde’ objecten, die worden aangedragen door de makers of archiefvormers en -beheerders zelf. D

e veiling staat in het teken van stukken die de (zelf)selectie volgens het principe van kill your darlings niet hebben doorstaan. Die gesneuvelde lievelingen zijn in dit geval afkomstig uit de archieven van ontwerpers, scholen, collectieven etc., die ze - ondanks de belangrijke rol van die stukken in de ontwikkeling van een ontwerper - niet als onderdeel van hun oeuvre beschouwen. Het kunnen schetsen of prototypes zijn, maar evengoed foto’s, imperfecte materiaal- en kleurproeven of bewaarde inspiratiebronnen.

Ze wisselen van eigenaar voor biedingen die beginnen bij het symbolische bedrag van één euro, omdat deze veiling in beginsel niet draait om geld verdienen. De transactie wordt weliswaar afgehandeld met echte geldbedragen, maar de interventie van de Dead Darlings geeft vooral ruimte aan een reflectie op de reden waarom iets een darling is waar makers of archivarissen tóch afstand van willen doen. De deelnemers aan de veiling bieden die archiefstukken vervolgens een nieuw thuis. Makers, verzamelaars en bezoekers worden uitgedaagd om stil te staan bij processen van waardetoekenning op de kunst- en designmarkt en daarbuiten. Elke klap van de veilinghamer bevestigt hoe uiteenlopend de ‘waarde’ van een archiefstuk kan worden ingevuld.

Kijkdagen 

Voorafgaand aan de veiling zijn de te veilen objecten vier ‘kijkdagen’ lang te zien als tijdelijk onderdeel van de tentoonstelling van het Speculatief Design Archief. Na afloop worden ze meegenomen door de nieuwe eigenaren.

Het veilingmodel binnen Speculatief Design Archief

Het model van een veiling is in de context van het Speculatief Design Archief onder meer ingegeven door de vaststelling dat er in de bestaande formele infrastructuur voor veel ontwerparchieven geen plek lijkt te zijn. Daardoor komen deze op de markt, raken ze vaak versnipperd en worden de afzonderlijke onderdelen ‘geadopteerd’ door particuliere verzamelaars, waarmee ze moeilijker te raadplegen zijn.

Het algemene publiek is vooral vertrouwd met wat zich in veilinghuizen voor de schermen afspeelt, met advertenties, kijkdagen, catalogi en tenslotte de hamer van de veilingmeester. Achter de schermen vindt er een lang voortraject plaats van het opsporen, selecteren, registreren, beschrijven, taxeren en presenteren van de stukken. Die procedure lijkt in veel opzichten vergelijkbare stappen te doorlopen als een archief. Bij zowel veilinghuis als archief speelt kennis een belangrijke rol in het proces van documentatie, authenticatie en waardebepaling. Het alternatieve, geanonimiseerde(!) veilingmodel van Dead Darlings zet deze gang van zaken op losse schroeven en stimuleert het om opnieuw na te denken over de ingewikkelde verhouding tussen makers, verzamelaars en de markt aan de ene kant en het algemene belang van archiefstukken als bron van kennis aan de andere.